سردار شهید احمد سلیمانی

در یکی از روزهای بهاری سال ۱۳۳۶ در روستای ” قنات ملک” از توابع شهرستان بافت در خانواده ای عشایری به دنیا آمد. او تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش سپری کرد و در نوجوانی برای کار و ادامه ی تحصیل روانه کرمان شد. در کرمان وارد جلسات مذهبی شد و با روحانیون مبارز شهر آشنا شد به طوری که در بهار ۱۳۵۷ یکی از برگزار کنندگان این جلسات در کرمان بود. با آغاز جنگ احمد نیز سلاح برداشت و برای دفاع از انقلاب عازم جبهه شد. در عملیات بیت المقدس مجروح شد اما بعد از بهبودی باز به جبهه ی نبرد بازگشت. احمد سلیمانی با عنوان های معاون اطلاعات و عملیات و جانشین لشکر ۴۱ ثارالله در عملیات های مختلف شرکت کرد و زمینه ساز پیروزی های بزرگی شد. او با اینکه در یکی از رشته های مهندسی دانشگاه اصفهان پذیرفته شده بود اما نبرد علیه دشمن بعثی را بر مهندس شدن ترجیح داد و در جبهه ماند تا اینکه در مهر ماه سال ۱۳۶۳ در ارتفاعات میمک روح احمد سلیمانی آرام گرفت. نام او و دیگر یارانش بر روی بلندترین قله ارتفاعات تا ابد خواهد درخشید. از سردار شهید احمد سلیمانی یادگاری به نام زینب مانده است.

بسم الله الرحمن الرحیم
بار پروردگارا ! بار تکلیفی فوق طاقت به دوش من است و ببخش گناه ما را و بر ما رحمت فرما ، تنها سلطان ما و یار و یاور ما تویی ما را بر مغلوب کردن گروه کافران یاری فرما. (آیه ۲۸۶ سوره بقره)
پدر و مادر و خواهران و برادران!

سلام علیکم؛ سلام بر منجی عالم بشریت و نایب برحقش.
گرچه لیاقت شهادت را در خود نمی دانم اما نوشته ای چند خطی را برای خودم تکلیف می دانم. امروز ما به راهی قدم گذاشته ایم که به حقانیتش واقفیم. ما مبارزه با باطل را از اسلام که تو به خاتم الانبیا محمد(ص) پیام آور وحی الهی آموخته و درس شجاعت و شهامت را از مولایمان علی (ع) و شهادت را از امام حسین (ع) فرا گرفته ایم. بار پروردگارا ! اگر چه گنه کارم، اما به فضلت امیدوارم برایم هر چه مقدر باشد در این عملیات رضایم در صورتی که رضای تو باشد. من از آن بیم دارم با بار گناه از دنیا بروم.

امیدوارم مرا حلال کنید. اگر فرزند خوبی نبودم که حق شما پدر و مادر را ادا نمایم، مرا ببخشید و از خداوند برایم طلب مغفرت کنید. خواهران و برادرانم! ممکن است گاهی اوقات از طرف من رنجیده باشید، این را نشانه ناآگاهی من بدانید و ببخشید؛ با همدیگر مهربان باشید؛ حق یکدیگر را مراعات نمایید و خداوند را شاهد خود بدانید و از گناهان بترسید؛ پدر و مادر را در مشکلات یاری نمایید؛ برای اینکه در خط اسلام باشید، سخنان امام را سرلوحه کارتان قرار دهید؛ سعی کنید شیطان ها در قلبتان و شیطان صفتها در صفوفتان رخنه نکنند؛ به همه اقوام و خویشاوندانم و دوستانم سلام برسانید. از همه آنها طلب بخشش می نمایم.
بارالها! من اگر حقی بر گردن کسی دارم حلال می کنم و به آبرومندانت قسم می دهم که تو هم بگذری تا به خاطر من بنده ای آزرده نشود.

همسرم فاطمه! امید است به حول و قوه الهی اگر توفیق شهادت نصیب من شد، آزرده خاطر نباشی. سعی کن تا با صبرت، خاطره زنان صدر اسلام و قهرمانان همیشه جاوید را زنده نگه داری. دنیا میدان امتحان و آزمایش است و به این آیه قرآن توجه داشته باش: (له ملک السموات و الارض یحیی و یمیت و هو علی کل شیء قدیر) خداوند است مالک زمین و آسمان و اوست که می میراند و زنده می کند و بر همه چیز آگاه است. اگر در زندگیمان برخوردهای تندی از طرف من بوده، امید است مرا ببخشید که من گناهانم زیاد است و اگر کمتر توانستم وسایل و امکانات رفاهی شما را فراهم کنم حلالم نمایید. فرزندم زینب را به حضرت زینب سلام الله علیه می سپارم.

کف سینی پارچه ی قرمزی بود وروی آن کیف کوچکی بود به رنگ دانه های سرخ انار .وقتی به طرف خانه راه افتادم دختران عشایر که نمی شناختمشان سر راهم را گرفته بودند و شادی می کردند. شنیدم که می گویند داخل این کیف مهره ی قیمتی است. این هدیه امام حسین است.

از خواب که برخواستم هنوز صدایشان درگوشم بود. مهره ی قیمتی؛ هدیه امام حسین . عرق سردی بر پیشانیم نشسته بود .داخل چادر تاریک بود .از صدای نفس های گل خانم و شوهرم محمد می شد فهمید هنوز نیمه شب است.اما شوقی در خودم احساس می کردم که نمی توانستم تا صبح صبر کنم.خواستم بیدارشان کنم و تایادم نرفته خوابم را بگویم ولی این کار رانکردم ودر انتظار صبح ماندم .

برادرم ملای ایل بود.خوابم راکه شنید به فکر رفت، بعد پرسید: بارداری؟ سرم را پایین انداختم و نتوانستم چیزی بگویم. گفت: انشا الله که پسر است. راستی گفتی رنگ هدیه ی آقا سرخ بود ؟!گفتم: بله. باز به فکر رفت. خواست چیزی بگوید اما ناگهان حرفش راخورد و ساکت شد. نگران شدم .گفت: نگران نباش صغری انشا الله این بچه در خط امام حسین خواهد بود .اما نمی دانستم این همه حرفش نیست.

انگار او چیز دیگری هم می دانست اما نمی خواست بگوید. پنج ماه بعد که ایل از ییلاق برگشته بود و ما در زمین های روستای قنات ملک اتراق کرده بودیم، هنگام آمدن آن مهره ی قیمتی رسید. من پس از سه روز و سه شب درد کشیدن، امانتم را بر زمین گذاشتم. حالا بخش اول آن خواب تعبیر شده بود و من در انتظار تعبیر بخش دوم بودم .همان که برادرم نخواسته بود بگوید آن چه بود ؟

خاطره ای از برادر شهید:

برادرم احمد اولین فرزندی بود که خدا نصیب پدر ومادرم کرد .با آمدنش خیر و برکت هم به خانه مان آمد. تا آن روزب هره پدرم از مال ومنال یک سیاه چادر بود و چند راس بز و گوسفند. برای گذران زندگی پابه پای ایل سلیمانی ییلاق و قشلاق می کرد. ییلاق روستای (زرد آلویه) رابر بود و قشلاق روستای(بنگود) کهنوج. می گویند راه ها ناامن بود.اشرار در کمین عشایر می نشستند و غارتگری می کردند اما این حسرت بردلشان ماند که بر ایل سلیمانی دستبرد بزنند چون با هم یکی بودند.

با آمدن احمد، پدرم برای همیشه در زرد آلویه ماندگار شد. خانه ای خشتی ساخت و زمینی برای زراعت تهیه کرد.
از کودکی برادرم چیز زیادی نمی دانم. لابد کودکی او هم مانند کودکی دیگران بوده. شنیده ام هر وقت که مادربزرگمان، گل خانم، چادر نمازش را سر می کشید، احمد منتظر می ماند تا او سجده رود آنگاه بر پشتش سوار می شد و بازی می کرد. مادر بزرگ، مهربانانه سجده را آنقدر طولانی می کرد تا شاید نوه اش خسته شود و پایین بیاید.

برادرم به سن مدرسه که رسید اسمش را در مدرسه روستای قنات ملک نوشتند. چون روستای خودمان مدرسه نداشت. او هر روز صبح کتاب و دفتر و قلمش را در دستمالی می پیچید، کفش های پلاستیکی اش را می پوشید و راهی مدرسه می شد. او هر روز صبح با گام های کوچکش فاصله نیم کیلو متری بین دو روستا را می پیمود تا به مدرسه برسد اما هنگامی که زمستان می شد، این پدرم بود که باید او را کول می گرفت و به مدرسه می رساند.

طولی نکشید که سرمای زیر صفر آن سال توان برادرم را گرفت و به رختخواب انداخت.  او به سختی مریض شد طوری که همه از او دل کندند و تسلیم قضا و قدر شدند.

مادرش از بیماری او چنین می گوید:
سرخک داشت بچه ام را از پا در می آورد. همه قطع امید کرده بودند. من به یاد آن خوابی افتادم که سالها پیش دیده بودم. گفتم نکند آن قسمت را که برادرم سعد الله تعبیر نکرد همین بوده است!

گریه کردم و گفتم: یا امام حسین! ما کی هستیم که صاحب احمد باشیم؟ این بچه هدیه خودت است، پس شفایش را هم از خودت می خواهم.
شب که شد تمام درد و غم دنیا در دل من آوار شد و حتم کردم که احمد از این شب جان سالم به درنخواهد برد. گریه کردم و گفتم باید کاری کنیم. پدرش با حسن و محمود ماریکی آماده شدند شبانه او را به درمانگاه ببرند. دلم طاقت نیاورد، من هم رفتم بچه را به پشت بستم و راه رابر را در پیش گرفتیم. از خانه که بیرون می آمدیم محمد گفت: یا ابوالفضل! می دانی که دست و بالم بسته است و به نان شب محتاجم، اما اگر بچه ام خوب شود گوسفندی را در راهت قربانی می کنم!
هر چه که بود گذشت و ما نیمه شب به درمانگاه رسیدیم و دکتر را پیدا کردیم. بچه را که معاینه کرد آمپولی زد و مقداری دارو داد. صبح که از خواب بیدار شد حالش بهتر شده بود. گفت :ننه خواب دیدم.

گفتم :الهی دورت بگردم .بگو چه دیدی ؟ گفت:یک نفر با عمامه سبز آمده بود به خانه مان. گفت: «این گوسفند را نکشید. آن گوسفند ماده تان را بدهید به حسین جلال و گوسفند نر او را بگیرید و بکشید. خودتان از گوشت آن نخورید و همه آن را بین مردم قسمت کنید.

منبع: سازمان بسیج جامعه عشایری